BED, czyli zaburzenie napadowego objadania się jest chorobą uznaną przez wytyczne DSM-5, czyli klasyfikację zaburzeń psychicznych Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego. Cechą charakterystyczną i za razem pierwszym kryterium (nr 1) tego zaburzenia są nawracające napady jedzeniowe, podczas których w dosyć krótkim czasie, bo w ciągu dwóch godzin osoba je znacznie więcej jedzenia niż normalnie w tym samym czasie zjadłaby osoba zdrowa. Dodatkowo, takie napady charakteryzują się poczuciem braku kontroli nad tym co się robi.

Drugim kryterium (nr 2) jest to, że te napady są wyraźnym zmartwieniem, utrapieniem dla osoby, która tego doświadcza. 

Zgodnie z kolejnym kryterium (nr 3) rozpoznania BED, epizody napadu objadania się związane są z następującymi objawami (muszą wystąpić minimum trzy z poniższych):

• Jedzenie więcej niż zazwyczaj;
• Jedzenie do momentu, aż poczuje się nieprzyjemnie pełnym. Tak jak mówiłam w odcinku drugim o uważności w odżywianiu: biorąc pod uwagę własną skalę najedzenia i głodu, to poziom najedzenia byłby 10 na 10 albo nawet 11 na 10. Boli Cię brzuch tak, że masz ochotę tylko się położyć, ale jesz do tego momentu, kiedy czujesz tak okropny dyskomfort, że nie jesteś w stanie zrobić nic, tylko leżeć;
• Jedzenie dużych ilości jedzenia, mimo braku odczuwania głodu fizycznego. Czyli tutaj – umówmy się – to jest totalny brak respektowania potrzeb organizmu. Bo jeżeli nie potrzebuję jedzenia, a je w siebie wpycham, to działam na swoją szkodę; 
• Jedzenie w samotności. Jest to cecha dosyć charakterystyczna dla napadów objadania, która najczęściej wynika z tego, że osoba, która objada się napadowo, po prostu się tego wstydzi. Wstydzi się przyznać do tego, ile jedzenia pochłania w dosyć krótkim czasie, czy to w obliczu emocji, stresu, czy nawet szczęścia, radości, może nudy… Po prostu nie chce tego ujawniać przed innymi osobami, dlatego je sama. Bo kiedy jest sama, to nikt jej nie będzie oceniał;
• Poczucie winy wynikające z epizodu objadania się, albo wręcz poczucie zdegustowania, obrzydzenia do siebie, co przekłada się też na obniżony nastrój.

Kryterium nr 4 – częstotliwość epizodów objadania się. Napady jedzeniowe występują przynajmniej raz w tygodniu przez okres trzech miesięcy.

Ostatnim kryterium (nr 5) jest brak zachowań kompensacyjnych, czyli na przykład po napadzie jedzenia nie idziesz do toalety i nie wymiotujesz, jak w przypadku bulimii. W przypadku zaburzenia napadowego objadania się, takie zachowanie kompensacyjne nie występuje.

Żeby zdiagnozować zaburzenie napadowego objadania się, osoba musi spełniać wszystkie pięć kryteriów, w tym minimum trzy, z listy wyżej. 

Podsumowując, w diagnostyce bierze się pod uwagę cechy związane z samopoczuciem, z częstotliwością tych napadów, z ilością jedzenia spożywanego podczas tych napadów, a także z cechami związanymi z napadowym objadaniem się, np. poczuciem winy.

Celem leczenia napadowego objadania się jest przywrócenie zdrowej relacji z jedzeniem i zdrowej relacji z własnym ciałem; traktowanie ciała z szacunkiem.