Tworzenie nawyku jest jak jazda na nartach i żłobienie trasy narciarskiej. Kiedy jedziesz trasą po raz pierwszy, to jedziesz asekuracyjnie, zwracasz uwagę kiedy jest zakręt, kiedy bardziej stromy zjazd i gdzie można spodziewać się lodu. Im częściej jeździsz tą samą trasą, tym trwalsze zostawiasz ślady i nabierasz wprawy. W pewnym momencie możesz wręcz jechać “na pamięć” albo z zamkniętymi oczami (lepiej nie), bo jesteś wprawiony w tej drodze. Automatycznie zrobisz skręt, bo wiesz czego się spodziewać. To właśnie jest nawyk – robisz to, co potrafisz i kiedy np. gdybyś uciekał przed niedźwiedziem, to pewnie byś wybrał właśnie trasę, którą znasz – bo pokonasz ją sprawnie. Dzięki temu, że znasz trasę jak własną kieszeń, to możesz np. dostrzec, że jedna choinka jest bardziej zielona niż wszystkie albo że między drzewami płynie strumyk – chodzi o to, że nie tracisz już energii na skupianie się na trasie, bo już ją znasz, a energię możesz przeznaczyć na inne czynności.